ابومحمد حسن بن علی عسکری علیهما السّلام (۲۳۱ یا ۲۳۲ – ۲۶۰ ه.ق) یازدهمین امام شیعیان است.
ایشان فرزند امام هادی علیه السلام است و پس از شهادت پدر بزرگوارشان در سال ۲۵۴ به امامت رسیدند.
سالهای امامت ایشان در شهر سامرا و غالبا تحت کنترل شدید خلفای عباسی سپری شد. به نحوی که ارتباط آن حضرت با شیعیان بسیار محدود و تنها به وسیله وکیلان خاص آن حضرت بود.
آن حضرت در سال ۲۶۰ هجری به وسیله زهری که به دستور معتمد عباسی به ایشان خورانده شد به شهادت رسیدند.
## از توصیه های حضرت به عموم مسلمین علی الخصوص شیعیان
و به شیعیان خود فرمود:
«شما را به ترس از خدا و پارسایى در دین خود و کوشش در راه خدا و راستگویى توصیه میکنم، و به امانتدارى از هر کسى که بوده باشد، خوب و یا بد، وفادار باشید، و به طول دادن سجدهها و خوش همسایگى
سفارش میکنم که محمد(ص) بدین روش آمده. در قبیلههاى آنان (اهل سنّت) نماز بخوانید و بر سر جنازه آنها حضور یابید، و بیمارهایشان را عیادت و حقوقشان را ادا کنید؛ زیرا هر کس از شما که در دیانت خود
پارسایى پیشه کرد و راست گفت و امانتدار بود و با مردم خوشرفتارى کرد و گفتند: «این (فرد) یک شیعه است» من از این امر، شادمان میشوم. از خدا بپرهیزید و زینتى باشید براى ما و نه مایه زشتى و ننگ. هر
گونه دوستى را براى ما جلب کنید و هر زشتى را از ما بگردانید؛ چون هر خوبى که درباره ما گفته شود، ما شایسته آنیم و هر بدى که درباره ما گفته شود، ما چنان نیستیم. ما را در کتاب خدا، حقى است ثابت و
قرابتى که با رسول خدا(ص) داریم و خداوند، ما را پاک شمرده و احدى مدعى این (کرامت) نیست، مگر دروغگو. خدا و مرگ را بسیار یاد آرید و قرآن بخوانید و بر پیامبر(ص) بسیار درود فرستید که درود بر رسول
خدا(ص) ده حسنه دارد. آنچه را به شما توصیه کردم، خوب به خاطر بسپارید. شما را به خدا میسپارم و بر شما درود میفرستم». (( منبع : حیاة الامام الحسن العسکری، ص92و93.))